ANTI-EDITORIAL: Ημερολόγιο καραντίνας

Ο απίστευτος σουρεαλισμός μιας χώρας που δεν τα πήγαινε ποτέ καλά με τις κρίσεις.

Οι μάσκες εξαφανίστηκαν σε χρόνο dt. Το ίδιο και τα γάντια. Έχω κατεβάσει κάτι δερμάτινα vintage από την ντουλάπα και προσπαθώ να χώσω τα χέρια μου μέσα για να πάω σούπερ μάρκετ. Για Dettol, ούτε λόγος. Τα έχουν μαζέψει από νωρίς εκείνοι που ακούν σταθερά Στέφανο Χίο το πρωί, ο οποίος το είπε ξεκάθαρα:

«ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΟΛΟΙ»

Κοιτάω από το μπαλκόνι μου και βλέπω μια κυρία
να κατεβαίνει κάνοντας ρόδα και άλλες γυμναστικές επιδείξεις στην Κυψέλη. Ο γρουσούζης γείτονας έχει σβερκώσει έναν άγνωστο σκύλο και προσπαθεί να τον βγάλει βόλτα. Ο σκύλος δυσανασχετεί και τον δαγκώνει. Ο γρουσούζης φωνάζει και οι μπάτσοι καταφτάνουν. Τον ψεκάζουν με αντισηπτικό και του ζητούν να τους δείξει το sms. Δεν έχει καν κινητό μαζί του. Φεύγει μείον 150 ευρώ, σιχτιρίζει και χάνεται στην είσοδο μιας ετοιμόρροπης πολυκατοικίας.

Το κινητό μου χτυπάει. Τρίτο, συνεχές μήνυμα στο instagram: Στείλε βυζιά, στείλε βυζιά, στείλε βυζιά. Οι γύπες της πόλης νιώθουν τον χρόνο να τους πιέζει. Πια δεν φλερτάρουν, δεν προσπαθούν. Κανένα ιάσο κόκλα δεν έχει έρθει στο inbox μου. Μόνο ρητές, βιαστικές εντολές. Η καραντίνα δεν χωράει ρομαντισμούς.

Γυρίζω από το σούπερ μάρκετ και γδύνομαι στην είσοδο.

Παίρνω φόρα και πέφτω στη γεμάτη μπανιέρα. Βγαίνω και κοιτάω τα μαλλιά μου στον καθρέφτη. Τρομάζω, κατεβάζω τον καθρέφτη, φοράω έναν σκούφο και κάθομαι να δω τον Τσιόδρα.

«Οι δυο επόμενες εβδομάδες είναι κρίσιμες», τον ακούω να λέει.

Τι υπέροχο να είναι σταθερός ο άντρας! Κάθε μέρα, μας λέει τα ίδια. Είναι να μη λιώνουμε για πάρτη του;

Το αφεντικό μου μού κάνει βίντεοκλήση και με ρωτάει τι κάνω με το τεύχος. Του απαντάω ότι είναι πιο όμορφος από ποτέ και ότι κανένας κορονοϊός δεν τρώει παλικάρια. Ξεχνάει το τεύχος, βάζει μάσκα και βγαίνει στο μπαλκόνι. Κοιτάζει ψηλά τον ουρανό και ονειρεύεται.

Βγάζω μια απολυμασμένη κονσέρβα καλαμαράκια που ξέμεινε από την Καθαρή Δευτέρα και τρώω ξεφυλλίζοντας τον ταξιδιωτικό οδηγό «Ταξίδια που δε θα έκανες ποτέ».

Γελάω σαρδόνια και τον πετάω στην άκρη «Κουτέ οδηγέ, ποιος σου είπε ότι θα ξανακάνω ταξίδι;»

Η νύχτα πέφτει. Ξυπνάω από τον ήχο της παγίδας στο μπαλκόνι μου. Πιάστηκαν άλλα δύο ζόμπι. Θα τα μαζέψω το πρωί.

Αλήθεια, αφού το 2020 είχε ιό, γιατί το κάνανε download;

Δώρα Μάστορα

Written by The B.Mag