ΠΥΓΜΑΛΙΩΝ ΔΑΔΑΚΑΡΙΔΗΣ: Σκληρός σαν πέτρα, απαλός σαν μετάξι

Είναι ωραίος αυτός ο τύπος. Είναι απλός, άμεσος και αληθινός. Ταλαντούχος και ευαίσθητος. Είναι ευφυής και ξέρει να επιβιώνει. Και δεν έχει καθόλου μέσα του υπερβολή. Μιλάει και όλα ρέουν απλά και αυθόρμητα. Ναι, θα μπορούσα εύκολα να τον χαρακτηρίσω χαρισματικό. Σε καμιά περίπτωση, ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης δε θα μπορούσε να είναι ένας τυχαίος άνθρωπος.

Από την Δώρα Μάστορα

Φωτογραφίες Γιώργος Παυλάκος

Ειδικός συνεργάτης Δημήτρης Δημόπουλος 

Τον Πυγμαλίωνα τον συναντήσαμε ένα απόγευμα, βιαστικά, στο θέατρο. Και παρόλο που η συζήτησή μας ήταν γρήγορη, ήταν πολύ ουσιαστική και όμορφη.

 

Πυγμαλίων ποιος είσαι και τι κάνεις σε αυτή την πόλη;

Είμαι ηθοποιός και ζω σε αυτή την πόλη.

Είσαι ένας από τους πιο συμπαθητικούς ηθοποιούς που έχουν περάσει από την τηλεόραση. Το εισπράττεις αυτό από τον κόσμο;

Το εισπράττω και χαίρομαι πολύ για αυτό γιατί σημαίνει ότι η προσπάθεια που κάνεις για κάποια πράγματα αγγίζει τους ανθρώπους με έναν διαφορετικό τρόπο.

 

Πέρασες πολλά χρόνια στην Αγγλία, υποθέτω ότι συνεχίζεις και ταξιδεύεις στη χώρα που γεννήθηκες. Γιατί αποφάσισες να μείνεις στην Ελλάδα. Έχει να κάνει με τον καιρό, τους ανθρώπους, τις συνθήκες; Τι σε τράβηξε εδώ;

Πέρασα καιρό στην Αγγλία, με την μητέρα μου, γιατί χώρισαν οι γονείς μου. Όλη μου τη ζωή την έζησα εδώ στη χώρα μας. Ουσιαστικά δεν έφυγα ποτέ. Στην Αγγλία πήγα στα 18 και μετά για σπουδές και επέστρεψα πίσω γιατί η χώρα μου και τα βιώματα μου όλα είναι βαθιά ελληνικά οπότε οι άνθρωποι, η οικογένεια μου, οι φίλοι μου, οι αξίες μου, ο έρωτας, τα πάντα, η ζωή μου όλη, είναι στην Ελλάδα. Και για αυτό παραμένω εδώ.

 

Πρωταγωνιστείς στο περίφημο «Πόλεμος και Ειρήνη» του Τολστόι, σε σκηνοθεσία Ιόλης Ανδρεάδη στο Δημοτικό θέατρο Πειραιά. Κατά πόσο μπορεί να είναι επίκαιρο ένα τέτοιο έργο σήμερα; Ποιον μεγάλο πόλεμο θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι αντιμετωπίζουμε και πώς πιστεύεις ότι θα ερχόταν η λύτρωση;

Πάντα ένα τόσο σημαντικό και σπουδαίο έργο είναι επίκαιρο, γιατί εκτός από την πραγματική ιστορία που γράφει το εξής στόρι, για εμένα εμβαθύνει πολύ στους χαρακτήρες ανεξαρτήτου φύλου, ηλικίας, παιδείας και γνώσης και μπαίνει τόσο βαθιά σε ένα ακριβό ή πολύ ευαίσθητο κομμάτι μας, σε αυτό που λέμε αγάπη, φιλία, πίστη, αλληλεγγύη, εμπιστοσύνη αλλά και την ίδια τη ζωή που ανατρέπει καμιά φόρα όλα αυτά. Το κάνει με έναν τόσο μαγικό και σπουδαίο τρόπο, οπότε έχει μια άμεση ανταπόκριση σε πολύ πραγματικές αξίες που έχουμε όλοι. Ο πόλεμος που βιώνουμε πραγματικά είναι ο πόλεμος της παιδείας και του πολιτισμού και αυτό έχει αντίκτυπο βαθύτερα στην οικονομική κατάσταση και στην πολιτική στάση των πραγμάτων. Αυτό που ουσιαστικά χτυπάνε παγκόσμια είναι ο πολιτισμός, η τέχνη σε όλες τις μορφές, από την καταστροφή των μαρμάρων μέχρι και την ίδια καταστροφή των ανθρώπων σε όλα τα επίπεδα. Aυτό που προσβάλλουν όλοι αυτοί οι πόλεμοι είναι νομίζω η γνώση και η παιδεία. Χωρίς αυτές είμαστε απλά και εμείς οι ίδιοι φερέφωνα ημιμάθειας ενός ψέματος το οποίο δεν λειτουργεί.

 

Πιστεύεις ότι θα έρθει η λύτρωση;

Η λύτρωση πάντα θα έρχεται και πάντα θα υπάρχει ένα φως αισιοδοξίας, γιατί οι άνθρωποι, ορισμένοι άνθρωποι είτε με έντονη προσωπικότητα είτε με διάφορα χαρίσματα, ψάχνουν, καλλιεργούν και αντίστοιχα κολλάνε αυτό το «χαρούμενο» μικρόβιο της εξέλιξης και της γνώσης στους δίπλα ανθρώπους τους.

 

Πρωταγωνιστείτε δίπλα στον μεγάλο Κώστα Καζάκο. Πώς είναι η συνεργασία; Φαντάζομαι ότι είναι ένας ζωντανός μύθος ή κάτι σαν βιβλίο που θέλει κάποιος να διαβάσει.

Η συνεργασία με τον κ. Καζάκο είναι υπέροχη, έχω την χαρά να μοιράζομαι τον ίδιο χώρο με έναν άνθρωπο ο οποίος έχει απίστευτη εμπειρία και γνώστη. Επίσης, έχω τη χαρά, στην δική μας σχέση που έχουμε αναπτύξει από τις πρόβες, να μαθαίνω πράγματα και για τη ζωή. Πάντα, εμάς τους νεότερους, τους τροφοδοτεί με γνώσεις, είτε με θεατρικές είτε της ίδιας της ζωής είτε με δικές του αναζητήσεις. Είναι και πολύ τιμητικό για μένα, γιατί είναι και ο ίδιος ένα κομμάτι της ελληνικής ιστορίας, και στην υποκριτική και στο θέατρο, οπότε μόνο και μόνο που είσαι δίπλα του και αντιλαμβάνεσαι τον τρόπο που καταλαβαίνει, αφουγκράζεται τα πράγματα και επικοινωνεί, είναι τεράστιο πράγμα.

 

Ποια είναι τα νοήματα που σε συγκινούν ή σε παρασύρουν στην παράσταση; Πώς την βιώνεις;

Βιώνω τον πόλεμο των συναισθημάτων και την ειρήνη του. Την ειρήνη των συναισθημάτων. Ο τρόπος που έρχονται τα πράγματα είτε λέγεται έρωτας,  είτε πολιτική ή  βαθύτερη γνώση και εξέλιξη φτάνουν σε εσένα, όπως περνάνε τα κύματα σε μια επιφάνεια νερού. Και μετά έρχεται πάλι η γαλήνη. Η γαλήνη των συναισθημάτων. Οπότε είναι τόσο βαθύ αυτό που περιγράφεται από το βιβλίο και μετέπειτα από το κείμενο, που πάντα προκαλεί κάτι και μετά έρχεται μια ηρεμία.

 

Είχα διαβάσει κάποια στιγμή ότι φοβάσαι την μοναξιά. Εννοούσες την μοναξιά ή την εγκατάλειψη; Φοβάσαι μήπως κάποια στιγμή «σβήσουν τα φώτα»;

Φοβάμαι την μοναξιά με την έννοια ότι αγαπώ ότι όλες αυτές τις υπέροχες ιστορίες φιλίας των ανθρώπων που είναι στη ζωή μου και συνταξιδεύω μαζί τους και εγώ στη δικιά τους. Τους φίλους μου, τα αδέρφια μου, την οικογένεια μου, όλους τους ανθρώπους που είναι κοντά μου, τις προσωπικές μου σχέσεις. Αυτή την μοναξιά φοβάμαι. ‘Ότι κάποια στιγμή θα σβήσουν τα φώτα σε όλα τα επίπεδα, το ξέρω. Τον κύκλο τον καταλαβαίνω και τον σέβομαι και είναι και ωραίος. Αλλά αυτή την μοναξιά φοβάμαι. Δεν θα ήθελα μια μέρα να ξυπνήσω και να μην υπάρχει κανείς τους. Την εγκατάλειψη δεν την φοβάμαι, όχι. Είναι και σπουδαίο μάθημα καμιά φορά.

 

Έχει δυσκολέψει η ανθρώπινη επικοινωνία τα τελευταία χρόνια; Τι πιστεύεις για τα social; Προσφέρουν στη γνωριμία των ανθρώπων ή μήπως τελικά τους απομακρύνουν;

Η ουσιαστική επικοινωνία κυρίως, το ρίσκο του να απορριφθείς ή να κερδίσεις έναν άνθρωπο σε οποιοδήποτε επίπεδο, έχει μπεί κάτω από μια οθόνη. Αυτό ουσιαστικά σε κάνει και φαντασιώνεσαι χαρακτήρες και ανθρώπους, ακόμα και από την φωτογραφία που έχεις απέναντι σου. Πρακτικά, όταν έχεις τον άλλον απέναντι σου σε όλα τα επίπεδα εκεί αναμετριέσαι με αυτό που σου προσφέρει άλλο και με αυτό που φέρεις εσύ. Έχει γίνει πιο άμεση η επικοινωνία, αλλά νομίζω ότι έχει χάσει την ουσία και την ανθρώπινη διάσταση της.

 

Πες μας για την σχέση σου με τον Βαλεντίνο. Πώς βρέθηκε στη ζωή σου; Μοιράζεστε στιγμές;

Ο σκύλος βρέθηκε από μια κυρία που ήρθε στο θέατρο Χόρν, την κα. Λουκία, ακόμα θυμάμαι το όνομα της. Ήταν  σε μια πολύ δύσκολη συνθήκη της ζωής μου, δυο μέρες πριν τα γενέθλια μου το 2010. Τότε, ήρθε ένα μήνυμα το οποίο έλεγε ότι η μαμά του Βαλεντίνο τον είχε γεννήσει αλλά δεν μπορούσε να τον θηλάσει γιατί είχε πάθει πετρόγαλα. Οπότε, πήγα, πήρα τον σκύλο, ο οποίος ήταν μόλις 17 ημερών και τις επόμενες 30 ημέρες τον τάιζα με μπιμπερό, όπως ακριβώς ένα παιδί. Είναι καρμική αυτή η σχέση, σημαντική και συμπαντική, γιατί έφερε φως πολύ στη ζωή μου και στη ψυχή μου. Είναι ένα τεράστιο μάθημα η σχέση με τα ζώα, πόσο μάλλον με το συγκεκριμένο, που κάθε μέρα μου μαθαίνει ένα πολύ δύσκολο μάθημα, το πως να αγαπάς με ανιδιοτέλεια. Αυτό είναι ίσως το πιο σπουδαίο στον κύκλο.

 

Σου αρέσει το αστικό τοπίο; Κάνεις βόλτες τριγύρω; Την απολαμβάνεις;

Αγαπώ πολύ αυτό που έχεις ελεύθερο χρόνο και μπορείς με ένα περπάτημα ή μια βόλτα με τη μηχανή, που είναι με ένα αγαπημένο μου μέσο, να γυρίζεις σε δρόμους που δεν έχεις πάει, σε γειτονιές, σε νέα μέρη και να βρίσκεις οικείες μυρωδιές από το παρελθόν σου. Αυτό από έναν απλό καφέ μέχρι κάτι πολύ πιο ωραίο, ένα ηλιοβασίλεμα ή μια ωραία θάλασσα, που για εμένα είναι πολύ σημαντική είναι πολύτιμο. Την ανάγκη να επιστρέφεις σε μια αθωότητα εσωτερική. Είναι σαν ένα φαγητό που το μυρίζεις και λες «ωχ αυτό το είχε κάνει για εμένα η γιαγιά μου, κάποτε». Τότε ήμουν πέντε, πόσο αθώος ήμουν». Όλο αυττό που περιγράφω, με γεμίζει με μια αισιοδοξία. Γιατί μεγαλώνοντας, δυστυχώς ο καθένας έχει τσαλακωθεί, έχει ραγίσει. Βέβαια αυτό είναι και το ωραίο, γιατί τον κάνει αυτό που είναι.

 

Σου αρέσει το επάγγελμά σου; Πιστεύεις ότι αυτό θέλεις να κάνεις σε όλη τη ζωή σου ή έχεις κάποιο plan b που σου φαίνεται το ίδιο γοητευτικό;

Δεν έχω κανένα plan b, αλλά έχω και όλα τα plan b μαζεμένα. Αν έχω την υγεία μου, νομίζω ότι όλα τα υπόλοιπα μπορώ να τα καταφέρω. Έχω πίστη στους ανθρώπους, τους αγαπάω, με τα καλά και τα κακά τους, αγαπάω τη χώρα μας και θεωρώ ότι δεν ξέρω αν θα ήμουν το ίδιο ευτυχισμένος αν εργαζόμουν σε άλλο επάγγελμα. Όσο ζω και αναπνέω δεν μπορεί να με γονατίσει κάτι. Βέβαια, όπως και να καταφέρω, πάλι σε ένα θέατρο θα καταλήξω αυτό είναι βέβαιο.

 

Παίζει ρόλο η εμφάνιση στη ζωή ενός ανθρώπου; Ποιόν άνθρωπο θεωρείς περιποιημένο; Είναι αλήθεια ότι οι αγενείς άνθρωποι είναι και άσχημοι;

Οι αγενείς άνθρωποι είναι πάντα άσχημοι. Και όχι μόνο άσχημοι εξωτερικά, αλλά και εσωτερικά. Για εμένα η αγένεια σε καθιστά άσχημο. Περιποιημένος άνθρωπος είναι αυτός που είναι καθαρός, μυρίζει σαν την Άνοιξη, που έχει την ίδια απαλότητα με το χιόνι στον χειμώνα, ο οποίος έχει αυτή την υπέροχη μελαγχολία της κίτρινης απόχρωσης από το φθινόπωρο και ο οποίος που επί της ουσίας μέσα του είναι ένα μόνιμο καλοκαίρι.

 

Επισκέπτεσαι τα μπαρμπέρικα της πόλης; Σου αρέσουν;

Τα λατρεύω τα μπαρμπέρικα. Πήγαινα από παιδί στον μπαρμπέρη, θυμάμαι ακόμα την Μυρτώ, με το πορτοκαλί καπάκι, θυμάμαι τα ξυράφια και τα διάφορα στοιχεία που είχαν μέσα σε διάφορα μπουκάλια. Λάτρευα να ακούω ιστορίες σε μπαρμπέρικα. Πλέον έχουν εκμοντερνιστεί. Εγώ πάω σε ένα κομμωτήριο αλλά κάνει και barbering. Αλλά, ναι. Αγαπώ εκείνη την παλιά ιδιότητα που είχαν, που ήταν ένας τόπος συνάντησης και μιας υπέροχης κουλτούρας, που σιγά-σιγά επανέρχεται και μου αρέσει πάρα πολύ.

 

Έχεις ήδη έτοιμα κάποια επόμενα σχέδια; Θα ακολουθήσει και κάποια άλλη παράσταση ή θα ξεκουραστείς για κάποιο διάστημα;

Τα επόμενα σχέδια είναι η πρεμιέρα της ταινίας της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, που γυρίσαμε το καλοκαίρι, του Άγγελου του Φραντζή και με σενάριο της Κατερίνα Μπέη. Η πρεμιέρα είναι στις 19 Δεκέμβρη, από την Tanweer Productions. Είχα την χαρά και την τιμή να δουλέψω με υπέροχους ηθοποιούς και με υπέροχο συνεργείο και νομίζω ότι το αποτέλεσμα, δεν το λέω εύκολα αυτό, είναι μαγικό. Μετέπειτα πρέπει να βάλω και τον εαυτό μου σε μια φάση ξεκούρασης.

 

Πες μας ένα ταξίδι σου και ένα όνειρο σου. Πες μας αν έφευγες αύριο χωρίς περιορισμούς, ποιος θα ήταν ο προορισμός σου.

Μπορεί να γίνει δυο; Πετρούπολη και Τόκιο. Και να με αφήσουν στο Μάτσου Πίτσου μετά. Πρωί Πετρούπολη, μεσημέρι στο Τόκιο και βράδυ στο Μάτσου Πίτσου στη στέγη του Θεού. Εκεί θα ήθελα.

 

Written by The B.Mag