Η ΒΙΒΛΟΣ ΤΩΝ ΧΙΠΣΤΕΡΣ

Ένα παρωχημένο βιβλίο που τα λέει όπως πρέπει, έστω και με λάθος τρόπο.

Για να βάλουμε τα πράγματα στη σωστή τους βάση, να δηλώσω εξ’αρχής πως δεν θα διαβάσεις για καρό πουκάμισα, κοκκάλινα γυαλιά και ψαγμενιές που εξαντλούνται σε μέρη της πόλης που θα γίνουν τρέντυ, δεν τα ξέρει κανείς και τα ανακάλυψες εσύ μαζί με πέντε φίλους σου παλιούς τουητεράδες. Χίπστερ δεν σημαίνει τίποτα από τα παραπάνω, πόσο μάλλον χίπστερ δεν σε κάνουν ούτε όλα τα καρό της Σκωτίας και οι βίντατζ σκελετοί γυαλιών του κόσμου.

Χίπστερ είναι εκείνος που βλέπει πέρα από την εποχή του, δημιουργεί συνεχώς νέα δεδομένα που θα τα εγκαταλείψει μόλις γίνουν «τρέντυ» και ναι, χίσπτερ είναι και εκείνος που ανατρέχει στις διαχρονικές αξίες και τις ενστερνίζεται με ευλάβεια.

Μετά από το παραπάνω λογίδριο, θα μπορούσαμε να πούμε πως, η Βίβλος των χίπστερς –αν της αφαιρέσεις τα αστεία κομμάτια που αφορούν κάποιες απαρχαιωμένες πρακτικές– είναι οι εκδόσεις των «Σαβουάρ Βιβρ». Όχι όλες και όχι σε όλα τους τα κεφάλαια. Υπάρχει για παράδειγμα, ακόμα και πολύ πρόσφατη έκδοση «Σαβουάρ Βιβρ», ο συγγραφέας της οποίας μπορεί να είναι αναπάντεχα χίπστερ σε πολλές εκφάνσεις της ζωής του, αλλά βρίθει κολλημάτων του παρελθόντος που προκαλούν γέλια.

Αυτό, όμως, δεν είναι η ουσία. Όπως δεν είναι η ουσία κάποιες πρακτικές που αναφέρονται στα «Σαβουάρ Βιβρ»: Πραγματικά, μπορείς να φας μια χαρά με ένα πιρούνι και ένα μαχαίρι στο σερβίτσιο σου –δεν χρειάζεσαι όλη τη WMF Παρουσίαση.

Η ουσία του «Σαβουάρ Βιβρ» βρίσκεται στα απλά μαθήματα συμπεριφοράς ή, με άλλα λόγια, στην εκμάθηση του σεβασμού στην ελευθερίας του άλλου. Από το τσιγάρο που ο άλλος σέβεται πως εσύ έχεις ανάγκη να καπνίσεις αλλά αδιαφορείς ο ίδιος όταν του φυσάς τον καπνό στα μούτρα, από τους ευγενικούς τρόπους και την ήσυχη φωνή, από τα όρια που βάζεις εσύ στα παιδιά σου όταν γίνονται ενοχλητικά (εκείνα δεν φταίνε, εσύ τα μαθαίνεις), από, από, από…

Δεν είναι πολλά αυτά που οφείλουμε να ξέρουμε. Ούτε είναι κανόνες με τη στενή έννοια του όρου. Η διακριτικότητα είναι η πιο σωστή λέξη για να γίνουν οι συμπεριφορές μας στο μέλλον πιο ανθρώπινες…

Ο Έρασμος με το έργο του «De civilitate morum puerilium libellus» (1526) εισάγει την έννοια της «καλής συμπεριφοράς». Ο όρος «savoir vivre» πρωτοεμφανίστηκε το 1671 στο βιβλίο του Αντουάν ντε Κουρτέν «Νέος οδηγός του πολιτισμού που χρησιμοποιείται στη Γαλλία μεταξύ των τίμιων ανθρώπων».